Μπλέμπεργκεν, Νίκολαας

(Nicolaas Bloembergen, Ντόρντρεχτ 1920 -). Αμερικανο-ολλανδός φυσικός. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, στο οποίο πραγματοποίησε μεταπτυχιακά κατά την διάρκεια του β΄ παγκοσμίου πολέμου. Το 1945 εγκατέλειψε την Ευρώπη και συνέχισε για διδακτορικό τίτλο στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των Η.Π.Α. Στο Χάρβαρντ είχαν μόλις ανακαλύψει πυρηνικό μαγνητικό συντονισμό (NMR) σε ύλη σε συμπυκνωμένη φάση και ο ίδιος προσχώρησε στην ομάδα για την ανάπτυξη της συσκευής NMR. Το 1949 εντάχθηκε στο διδακτικό προσωπικό του Πανεπιστημίου και το 1957 ανήλθε στον βαθμό του καθηγητή εφαρμοσμένης φυσικής. Διεύρυνε το ερευνητικό του έργο στους τομείς της μικροκυματικής φασματοσκοπίας και στην πυρηνική φυσική, χρησιμοποιώντας το κύκλοτρο του Πανεπιστημίου. Το 1951 επέστρεψε στην έρευνα στον πυρηνικό μαγνητικό συντονισμό, με την μελέτη των τετραπολικών πυρηνικών αντιδράσεων στα κράματα και στους ατελείς ιονικούς κρυστάλλους, ανακάλυψε την βαθμωτή και τανυστική έμμεση σύζευξη σπιν – σπιν στα μέταλλα και τα μονωτικά υλικά, την ύπαρξη διαφορετικών θερμοκρασιών στο φαινόμενο Ζίμαν, την ανταλλαγή και τις διπολικές ενέργειες στην σιδηρομαγνητική χαλάρωση, καθώς και μια μεγάλη ποικιλία από δια-χαλαρωτικά φαινόμενα. Το σύνολο του έργου οδήγησε στην πρόταση για ένα maser τριών επιπέδων στερεάς κατάστασης, το 1956. Το 1961 αποφάσισε να εκμεταλλευθεί τις δυνατότητες που του έδινε η τεχνολογία λέιζερ και άρχισε με την ομάδα του έρευνα στην μη-γραμμική οπτική. Το 1981 μοιράστηκαν μαζί με τον Άρθουρ Σόλοου το βραβείο Νόμπελ χημείας με τον Κάι Σίμπαν. Οι Μπλέμπεργκεν και Σόλοου τιμήθηκαν για την συνεισφορά τους στην ανάπτυξη της φασματοσκοπίας λέιζερ. Το 1991 ανακηρύχθηκε πρόεδρος της Αμερικάνικής Ένωσης Φυσικής, ενώ κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του τιμήθηκε από πολλές επιστημονικές ενώσεις και πανεπιστήμια.